Levi/Strijen, zondag 4 januari 2015

Nou, dat was me wat. Helmuth had de wekker gezet op 07.30 uur. Is dat hele ding niet afgegaan. Gelukkig slaapt Helmuth licht en hoorde hij boven gestommel. Snel mij wakker gemaakt – rap onder de douche en heel snel naar het ontbijt. Nou al met al: we hebben het gehaald. Wij waren zelfs als eersten bij de receptie. Onze koffers hadden we nl. direct meegenomen dus dat scheelde in de tijd. Het mooie was: het sneeuwde weer. Ook de temperatuur was weer gedaald.

De bus kwam aardig op tijd en ook op de luchthaven ging het van een leien dakje. helaas zaten we niet naast elkaar maar achter elkaar aan het gangpad. Ik zat naast een vader met kind en Helmuth zat bij de nooduitgang. Hij had dus ruimte genoeg voor zijn benen. Eigenlijk was dat mijn plaats maar die heb ik graag opgegeven voor mijn “hubby”.

Ik zat achteraf niet zo fijn. De man was ontzettend lang en die ruilde op een gegeven moment met een familielid van hem achter ons. Deze man kwam dus naast mij te zitten met zijn kind. Zaten we net moest ik alweer opstaan want kind moest naar de toilet. De lange man was achter mij gaan zitten en drukte constant tegen mijn stoel aan en moest telkens opstaan voor het kind naast hem. Dat ging gepaard met het rukken aan mijn stoel. Je begrijpt, het was net of ik op de kermis in een ronddraaiende attractie zat. Mijn hoofd ging alle kanten uit. Naast hem aan de andere kant van het gangpad zat zijn vrouw met nog twee kinderen. Nou, die kleine kon gillen hoor. Met het opstijgen begon die achter mij als een koe te loeien. Fijn.
Eigenlijk had ik het al kunnen weten. Toen ze aankwamen bleven ze al een hele tijd in het gangpad staan, want – wie ging waar zitten ? En de mensen achter hun maar wachten. Nou, volgens mij zitten we nog steeds ik het “ik”-tijdperk.

De reis ging wel voorspoedig en onze piloot bleek een cursus topografie te hebben afgerond. Heel erg leuk. Alles waar we overheen vlogen benoemde hij. In plaats van 15.00 uur waren we om 14.18 uur al geland. Koffers ophalen bij bagageband 17. Hier bleek dat de vlucht uit Mexico ons voor was, dus eerst deze koffers. Toen wij onze koffertassen (met dank aan Suzanne en David, geweldige tassen !) hadden naar buiten en op zoek naar ons transport naar het Radisson Blu Hotel waar onze auto nog stond. In de tussentijd had Laura een sms-je gestuurd met de vraag of wij een zuurkoolschotel wilde eten. Nou heel lief maar de laatste dag eten wij nog ongezond. Spareribs dus. Berichtje terug of ze zin had om met Daniël mee te genieten. Niets gehoord.

Nou wij stonden dus netjes te wachten bij het bord met daarop de naam van het hotel. Tip: let vooral op of de bus niet ergens anders staat. Wij zagen de bus nl. voorbij rijden. Het bleek dat hij vooraan al iedereen had ingeladen. En het is dat Helmuth op een gegeven de bus vooraan zag staan dus wij hollen. Bij aankomst bij het hotel Helmuth de sleutel opgehaald en daar gingen we, op naar huis.

Het zonnetje scheen volop en dit deed ons gewoon pijn aan onze ogen. We hebben de zon en al dat licht al een week niet meer gezien. Gelukkig hadden we onze zonnebrillen bij ons. We hebben iets langer over de terugreis met de auto gedaan. Helmuth is verkeerd gereden en we kwamen bij Charlois uit. Hij wist wel een andere weg terug in plaats van de snelweg te nemen. We hebben dus heel zuid gehad. Bij thuiskomst de koffers naar binnen en ik bij Isis de bestelling voor Helmuth en mij geplaatst. Was ik onderweg werd er gebeld. Als goed burger gewoon laten bellen en pas teruggebeld toen ik bij Isis stond. Was het Daniël die ook graag spareribs wilde. Kon dat nog ? Natuurlijk. Gezellig.

Bij thuiskomst waren ze er al. Heerlijk gegeten en Laura had 2 kippenpoten. Met een beetje patat van ons had zij dus ook een vette “bek”. Om 20.00 uur zijn we lekker gaan slapen.

Al met al was het een intrigerende en zeker fascinerende week geweest. Conclusie: te donker voor ons. Maar geweldig om te hebben meegemaakt. Jammer dat we het noorderlicht niet hebben gezien maar dat kan nog wel eens gebeuren.